Over BN'ers in het wild....

Dat er nog iemand mee kwam eten,zei Rob. Ja lekker,m'n moeder komt ook al,sputterde ik nog tegen...Normaal ben ik wel van de gezelligheid en de eters,schuif maar aan zeg ik altijd.Waar er 4 kunnen eten kunnen er ook meer eten(of slapen,whatever) Maar nu was Luus een beetje in de vakantiestress,zeg maar.

Na al die weken werken terwijl iedereen al lag te bakken aan de Costa's zijn de batterijtjes een beetje op aan het raken. En juist de dag voor dat we weg zouden gaan moest ik nog zoveel doen....

Ik moest nog de schoolspullen van de kids regelen,want die moeten die maandag na de vakantie gelijk alweer naar school,dus op jacht naar gympen(met witte zool want dat moet van de gymjuf!?!) En na een excursie langs vele schappen vol met potloodjes,gummetjes,schriftjes en nog meer van die troep,moest ik ook nog de hond naar haar vakantie adres brengen. Dat was ook weer een feest want die is dus wagenziek. Zit ongetwijfeld tussen haar oren maar daar heeft zij geen boodschap aan.

Maar goed,oud laken en vuilniszakje in de auto gelegd en het plarkje kots kon(en werd ook)veilig en schoon worden gedeponeerd op de daarvoor bestemde plek.Arm beest.... Gelukkig heeft ze het bij Patries heel goed,en komt ze meestal blij en goed gevoed weer terug bij ons,volgens Patries is ze helemaal wild van kaasfondue,tja....

Het was natuurlijk ook maar goed dat ik de avond daarvoor alvast het vlees voor de babi ketjap had gemarineerd,dan kon ik dat voor het schoolspullen shoppen en hond vervoeren vast even braden en wat laten sudderen en ook de frikadel pan(nee niet die lange dingen van de Stuut maar indisch gehakt) maken en de GadoGado,hoefde ik 'smiddags alleen nog even rijst te koken want moest op tijd in de stoel zitten met de familie want was vergeten dat Melisa(de kapster aan huis,zo verrekte handig is dat) om half vier zou komen.

Ik zweer het,nu ik dit nalees,als ik nog niet moe was werd ik het nu spontaan! Maar goed,ik was geknipt en kon Tim in de stoel en kon ik ondertussen oma even halen dan kon ze nog even gezellig bij ons eten en de kindjes gedag knuffelen voor we weg gingen.U zal wel denken,waarom zo'n lang verhaal met onbenulligheden en het zal me jeuken wat je voor oma en de visite kookt....nou dat zit zo.

Toen Rob zei"Luus er eet donderdag nog iemand mee"vroeg ik"wie dan?" Ik bedoel,als het iemand is die weet dat er onder dit serene uiterlijk(ahum) een stresskipperige neuroot schuilt dan weet die gene ook dat er waarschijnlijk een keuzemenu is die avond van Domino, de Mac of of de afhaalchinees op de hoek. Maar toen ik hoorde dat het Rob Kamphues was dacht ik;F***,moet ik ook nog iets fatsoenlijks op tafel toveren! Tenminste,dat moet dan van de neuroot in mij,he? Niet van Rob(of die andere Rob die ik toen nog niet kende maar later op de avond wel) U begrijpt,ik ben inmiddels voor dit probleem in therapie.

Maar alle gekheid op een stokje(en BN'ers in m'n hangmat),toen ik weer was bij gekomen van de schrik dacht ik;Sjeesus,dit moet Esther weten! Esther is m'n vriendin en he-le-maal blind van Rob,niet de mijne maar die andere. Het was inmiddels te laat om haar ook mee te laten eten want ze werkt een beetje uit de buurt,dus even vriendelijk gevraagd of ik een foto mocht maken van hem op haar even gek te maken.

Nou,ik kan u vertellen meneer Kamphues,ik kan niet meer stuk,en u ook niet! Okee,volgende keer misschien een foto zonder die handjes,maar die neemt ze dan denk ik zelf want mocht je ooit weer eens in de buurt komen en mee eten,ze schuift hoogstpersoonlijk je stoel aan! Toch lief van je dat ik die foto mocht nemen en dat je echt niet blasé bent,echt niet! En toch ook leuk om te weten dat er van die foto een blow-up is gemaakt voor in een slaapkamer ergens in A'dam Noord(geintje meneer Kamphues,maar als je toch in de buurt bent.....)

Wat is nu uiteindelijk eigenlijk de moraal van dit verhaal? Simpel,zoals met zoveel dingen in het leven; 'het is niet altijd wie je bent,maar wie je kent'.